İki küçük anı...

İlkokul 3 sınıftı sanırım… Sınıfımızda Esin diye bir kız vardı. (Gerçek adı Esin değil, takma ad kullandım, ne olur ne olmaz.) Sınıfın deli’si Esin, herkes öyle biliyor onu. Neden deli? Hmm… Kimsenin ilgi göstermediği şeylere ilgi gösteriyor olması, düşünürken sesli düşünmesi ve bunun onu kendi kendine konuşuyormuş gibi göstermesini umursamayan tavrı ve birazcık da kıyafetlerinin özensiz olması onu diğerleri tarafından “deli” yerine koymak için yeterli sebepti. Oysa Esin akıllıydı. Özensiz kıyafetlerinin tek sebebi ise çoğumuz gibi yoksul bir öğrenci oluşuydu. Saçları kısaydı, küt saç modelinden birazcık daha kısa, belki biraz kırpılmış gibi görünüyordu…  Ama temizdi, hani odamız veya dolabımız her zaman karışık olur da annemiz bize “Topla şu odanı!” dediğinde, “O dağınıklık benim düzenim!” deriz ya öyleydi işte Esin; özensiz ama temiz!

Kimsenin pek arkadaşlık yapmayı tercih etmediği Esin geldi aklıma bugün. Onunla ilgili hepi topu iki tane anım var zaten. Biri iyi biri kötü olan iki tanecik anı…

Okulun sıradan günlerinden birinde, dersteyiz. Sınıf öğretmenimiz bir erkek hocaydı, ders sırasında veya ders sonunda kapı açıldı ve içeriye ana sınıf öğretmeni kadın hoca girdi. Gelme amacı az sonra yapacağı şey miydi bilinmez ama bir süre sonra eline bir tahta kalem aldı ve birkaç sıra arkamda oturan Esin’in yanına gitti. Gözlerin Esin'e ve öğretmene çevrilmesinin sebebi kararlı yürüyüşü müdür yoksa kötü bir şey olacağını hissetmemizden midir bilmiyorum, gözler o ikisindeydi.

Minicik çocuklara eğitim vermekle yükümlü bu kadın öğretmen elindeki kalemle, Esin’den dört beş adım uzak bir mesafede durup elini Esin’in saçlarına uzattı! Evet, maalesef elindeki kalemle, o suratsız yüzünü buruşturarak Esin’in saçlarında bit kontrolü yapıyordu. Sınıf öğretmenimiz dahil herkes bu manzarayı tek ses etmeden izledi. Zavallı Esin neye uğradığını şaşırmış ama sessiz bir şekilde bu kadınının saçlarını küçümseyen bir yüz ifadesiyle karıştırmasını izledi.

Aklıma geldikçe başta sınıf öğretmenimiz olmak üzere kendim dahil herkese kızıyorum bu yaşanan sahneden dolayı. Nasıl oldu da biz böyle aşağılık bir sahneye izin verdik, sınıf öğretmenimiz nasıl olur da Esin’in rencide olmasına göz yumabildi. Hepimiz çocuk yaştaydık bizim ses çıkarmamız, aklımızın yetmemesi kabul edilebilir bir bahane belki ama öğretmenimizin sessiz kalmış olması çok zoruma gidiyor.

Bit kontrolü, tırnak-bakım kontrolü yapılır ama bu kadar zavallıca yapılmaz kesinlikle. Biri çıkıp o kadını durdurmalıydı. Zaten herkes tarafından deli damgası yiyen bir kızın bir de böyle bir şey yaşaması, gururunun kırılması ne derece doğruydu... Madem kontrol yapacaksın edebiyle yap değil mi ama, o suratındaki buruşukluk, tiksinme ifadesi ne bir kere?! Yüzünü bile hatırlamadığım bu öğretmeni nefretle anıyorum her zaman. Umarım çok sonradan bu davranışının ne kadar kötü olduğunu fark edip pişman olmuştur.

Diğer bir anım ise bir ya da birkaç yıl sonraya dayanıyor. İyi olan hani.

4. sınıfta mı yoksa 6. Sınıfa mı geçtiğimizde ingilizce görmeye başladık hatırlamıyorum.. Bu yüzden bu iyi olan anım ingilizce görmeye başladığımız ilk yıl olmuştu.

İngilizce dersinde alfabe öğrenilmişti ben ya öğrenememiştim ya da o dersi kaçırmıştım, geçmiş zaman olduğu için net hatırlayamıyorum. Yine kimsenin ilgi göstermediği Esin ile aynı sınıftayız. Aslında Esin’le öyle yakın arkadaşlığımız yok, onunla olan anılarımın azlığı bu yüzden olsa gerek. Neden yakın arkadaş değildik bilmiyorum. Esin’le aynı zaman da sıra arkadaşıydık o yıl. Boy sırasına göre oturuyorduk o yıl ve ikimizin de boyu kısaydı. Sınıf öğretmenimiz boyu kısa olanlar için hep birden uzayacaksınız siz derdi, ben uzamadım umarım Esin uzamıştır :D

Neyse efendim işte ben alfabeyi öğrenemedim bir şekilde ve bana alfabeyi tenefüste Esin öğretmişti. Öğretmenimiz öğrenenleri tek tek tahtaya kaldırıp alfabeyi ezberden okumalarını istiyor ve yıldız veriyordu defterlerine. Ben tahtaya kalkanlar arasında değildim malum.. Bunu gören Esin zil çaldığında bana ingilizce alfabeyi on dakika içinde öğretti. Üstlik kendi kafasından uydurduğu bir melodiyle birlikte. Zil tekrar çalıp derse devam edeceğimiz zaman tahtaya kalkıp ingilizce alfabeyi ezberden okumuş ve yıldızı kapmıştım. Çok küçücük belki de saçma veya önemsiz bir anı ama anı sonuçta ve değerli. Sadece iki anıyla akılda kalan bir ilkokul arkadaşı Esin benim için.

Sonraki yıllarda o okul değiştirmişti galiba ya da sınıflr değişmiştir… Çünkü başka hatırladığım bir anım yok Esin’e dair. Ve en kötüsü de yüzünü dahi hatırlamıyorum bu kızın, sadece bu iki anı…

Umarım Esin şu an mutlu bir hayat sürüyordur ve umarım eğitimine devam etmiştir. Kendisine deli diyenlere inat başarılı ve mutlu bir insan olmuş olmasını çok istiyorum.

Şarkı, Feridun Düzağaç.