Mim: Hatırladığım ilk anı.

(By Leonid Afremov)

En son ne zaman mim yazmışım bakmadım ama uzun zamandır yazmıyormuşum gibi hissediyorum, bu zaman zarfında bir sürü güzel mim geldi üstelik ama hiç fırsat bulamadım. Özürlerimi sunuyorum, inşallah yazacağım. Bu mimi hemen yazmamın sebebi ise ilginç bir konu olması ve mimleyeceğim kişilerin yazılarını merak etmem. Mimin konusu; hatırladığınız ilk anı. Ne kadar ilginç di’mi? Severek takip ettiğim Mikal Zia’nın başlatıığı bir mim, bir sürü kişiyi mimlemiş ve ben hepsini merak ediyorum! :))

Hatırladığım en eski ve ilk anım kötü bir güne ait. Uzun uzun düşündüm başka bir anı yakalamaya çalıştım ama yok, çıkmadı. Çocukluk dönemime geçiş yapınca yükseklik korkumun çıkış noktasını buldum.

Biz yedi kişilik orta halli bir aileyiz, yıllar önce amcamlarla birlikte üç katlı müstakil, bahçesinde tulumba çeşmesi ve incir ağacı olan bir evde yaşardık ailecek. Hala duruyor o ev ama ne incir ağacı ne de tulumba kaldı.

Neyse işte bu evin bir de çatısı yani damı var, damda dedemin çardağı vardı orada uyurduk falan, güzel olurdu. Bir gün yine damda oturuyor aile üyeleri, annem çamaşır seriyor, ben ve diğer çocuklar da oyun oynuyoruz… Annem bir ara benim bir küçüğüm olan kız kardeşime bakındı ama etrafta yoktu, birilerine sormaya fırsat kalmadan komşu çıkıp geldi, söylediğine göre kardeşim onların avlusunda uyuyormuş! Annemler şaşkın tabi nasıl olur kafasında aşağıya yan komşunun avlusuna bakıyor (Evler dip dibeydi belki de ortak duvardı, hatırlamıyorum) ve gerçekten de kardeşimi oracıkta uyku halinde görüyor. Hemen telaş yapılıyor çünkü kardeşim oraya düşmüş! Hemen büyük bir telaşla yanına gidiyorlar kardeşimin ama görünürde hiçbir şey yok, tek bir çizik bile yok! Gerçekten de uyku modunda kardeşim… Feryat figan hastaneye koşuyor millet ben de etrafa bön bön bakıyorum öylece, kötü bir şey olduğunu anlıyorum ama ne olduğunu kavrayamıyorum. Herkes aşağıya koşunca ben bir başıma kaldım damda, kapıdan çıkıp merdivenlere yöneldim aşağıya inmek için ama oracıkta kaldım çünkü merdivenler ve basamak aralıkları çok yüksekti, tek başıma inmem mümkün değildi ki inemedim de zaten… Uzunca bir süre aşağıya inmek için çabaladım ama olmadı, ağlayarak oturup birinin gelmesini bekledim.

Evet hatırladığım ilk anı bu. Merak etmeyin kardeşim şu an gayet sağlıklı, o dönem uzunca bir süre yoğun bakımda kalmış, konuşmamış ama sonra düzelmiş, düzeldi yani. Zaten hep şanssız bir insan oldu bu konuda sonraki yıllarda da hep kafasını kırdı, elini kesti, düz yolda düştü falan... Allah korusun onu.

***

İkinci anım ise okula başladığım ilk güne ait. Yaklaşık altı yaşındaydım ama küçük göründüğüm için –hala küçük görünüyorum!- müdür yardımcısı beni okula almak istememişti, babamla ikisi tartışırken ben usulca kalemi alıp önümdeki kağıda adımı ve soyadımı yazmıştım, aslında burayı çok net hatırlamıyorum bazen adımı yazdığımı bazen de “Ali ata bak,” yazdığımı hatırlıyorum, kesin olarak bir şey yazmıştım ama çünkü müdür yardımcısı yazdığım şeyi görünce kahkaha atıp, “Ohooo bu okulu bitirmiş bile!” şeklinde espri yapmıştı kendince :D O yazı sayesinde okula alınmıştım :) Sınıfta kırmızı kurdeleyi alan ilk kişi bendim haliyle :P

Sıra geldi mimin soyunu devam ettirmeye :) Glikoza, Hemşerim Harmoni, Selocan, ve doktor bloggerlarımıza paslıyorum: Sadece Deniz, Deniz, ve Dr Willdone