Geç kalmışlık hissi üzerine..

Eski zamanlarda yaşamak nasıl zor ve ilginçmiş. Mesela 80'ler hatta biraz daha gerilere gidelim 60'lar, 70'ler diyelim. Biraz dengesiz gittim fark ettim, çaktırmayın. Sadece şöyle bir düşününce, bugünün teknolojisi, yaşam şartları ıvırı zıvırı derken meğersem.. O zamanlarda yaşamış olsaydım eğer muhtemelen bugün beş çocuğum olurdu. Çocuk konusunda ununu elemiş eleğini asmış 24 yaşında genç bir kadın, anne... Biliyorum, olurdum çünkü ben uyumlu bir insanım:)

Bugünlerde insanlar 30 yaşından önce evlenmeyi demode bulur hale gelmiş ve burun kıvırıyorken 24 -25 yaşında beş çocuk... Tahayyül edemiyorum dostlar! Aslına bakarsanız hayale gerek yok zira hali hazırda böyle birilerini tanıyorum, görüyorum: Annem, yengem ve dışarıdaki gencecik nineler... Bu örnekleri akraba kontenjanında çoğaltmak mümkün. Daha 13'ünde gelin olmuş, aynı yıl çocuk düşürmüş, kısa süre sonra aynı şeyi bir daha yaşamış ve nihayet bir sonraki yıl abimi sağlıklı bir şekilde doğurmuş. 14 yaşında hala bebekleriyle oynaması gereken kişiler çocuk doğurmuş düşünün! (2015 yılında hala böyle şeyler yokmuş gibi konuştum ben de, pes bana!) Ve sonraki yıllar birkaç sene arayla doğumlar devam etmiş. Bu kadar yeter denilen yılda kadın daha 24-25! Trajikomik. Tek güzel yanı bugün oldukça kalabalık ve geniş bir kuzen bağına sahip olmamız. Tabii ki onlar için zordu fakat bugün eskileri yad ettiklerinde o günleri özleyebiliyorlar. İşte bu ilginç! Düşününce hak veriyorsun bu duruma esasen neticede bu insanlar alternatif yaşam görmemişler. En önemlisi bunun böyle olması gerektiğini düşünerek, görerek, öğrenerek büyümüşler. Bugün aynı şey çocukları için söz konusu olsa kat'a izin çıkmaz çünkü artık hayat tarzı, yaşam kalitesi değişti, bu eski insanlar alternatif hayatlar olabileceğini gördüler daha eğitimli daha bilinçli insanlar onlar artık... 

Durup dururken neden böyle şeyler düşünmeye, paylaşmaya başladım derseniz eğer geçtiğimiz haftalarda yaş günüm vardı. Ailemdeki kadınların çocuk doğurmayı bıraktığı, eteğindekileri büyüttüğü yaştayım artık. Çok saçma lakin içimde bir şeylere geç kalmış hissi oluştu. Bu geç kalmışlık hissinin tek sebebi tabii ki yaş günüm değil aynı hafta yaşanan bir kayıp ve ardından gelen bir sürü düşünceler ve yine yöremde yaşayan insanların değişen hayatları... Bir sürü bir sürü konu üzerinde yerli yersiz düşünceler ve tüm bu düşüncelerin göbeğinde kocaman bir geç kalmışlık hissi çöreklendi zihnime.

Evlilik, çocukla ilgili yazdıklarım bu hissi destekleyen şeyler değil zira küçükken dahi bu konular üzerinde arkadaşlarım çeşitli hayaller kurup en komik şekillerde bunları anlatırken ben sadece dinlemekle yetinen konu üzerinde hayal kurma isteği olmayan azınlıktan biriydim. Olursa olur olmazsa yapacak bir şey yok sonuçta :)

Benim geç kalmışlık hissiyatım yaşıtlarımla ilgili esasen. Biz hala iş-güç diye debelenirken saçma salak insanların yurt dışına dil eğitimlerine gitmesi, iş hayatına tepeden torpille dalmaları, sosyal aktivitenin dibine vurmaları... Ya galiba kıskandım ben ve bunu geç kalmışlık hissi altına saklamaya çalışıyorum. Kızmış da olabilirim zira okul bile bitirmeden okul bitirdikten sonra türlü aşamalardan geçilerek girilen işlere bu kişilerin sanki o işin yapıldığı yerde hemen o koltukta doğmuş gibi oturmaları, burs araştırması yapmadan baba-dede sponsoruyla eğitimlere gidip gezip tozmaları, her etkinlikte en önde yer almaları, iki kitap adı söyleyince yeni bir film mi dizi mi diyen soran ama her daim sosyal statüsü ve iş tecrübesi on numara beş yıldız olan bu kişilere kızgın olabilitem yüksek bir ihtimal. En fenası da tek böyle hissedenin ben olma ihtimalim. Off! Hayat bazen çok zor, çoğu zaman adaletsiz ve kısmen sıkıcı. Bu yaşta bu karamsarlık bünyeme fazla lakin elden bir şey gelmiyor.