Ateşböceği yolu'nda hatırladıklarım...

Size arkadaşımı anlatacağım az biraz. Adı Ebru, onunla ortaokuldayken tanıştık. Babaannesi ve dedesiyle yaşıyordu ve hep ailesini özlüyordu. Şimdi başka bir şehirde okuyor, tekrar aynı şehirde buluşabilme ihtimalimize dua ediyoruz, kpss teyze bizi buluşturur belki. Yani yine ailesini özlüyor. Hüzünlü bir yaşamı varmış gibi görünüyor -ki biraz öyle- ama tanıdığım en neşeli en komik en şahane insandır kendisi. Liseye başlayacağımız yıl tam anlamıyla dost olduk. İnsanın hayatında Ebru gibi bir tane dost olsun yeter. Bu aslında bir açıdan da kötü çünkü başka arkadaş edinemiyor insan, o var nasıl olsa bana yeter diyor. Tecrübeyle sabit. Şimdilerde en yakın arkadaşsız bir şekilde geçiriyorum günlerimi.

Biz hep çok iyi arkadaşlardık. Yanlışı doğruyu ayırt edip yeri geldiğinde tartışmayı bilip yeri geldiğinde hemfikir olabildik. Çok iyi anlaşmamıza karşın sık sık küserdik :) Öğretmenler gelir barıştırırdı bizi. Okulun çıkış saatine yakın küsmüşsek eğer çaktırmadan birbirimize göre hareket ederdik. Okul hem otobüs hem yürüme mesafesindeydi. Eğer birimiz yürüyorsa diğerimiz de yürürdü. Yolun bir tarafında ben diğer tarafında Ebru birbirimizi kollayarak aynı zamanda tavır yaparak evin yolunu tutardık. Eve gider gitmez de mutlaka birimiz telefon açar karşılıklı özürler diler, barış ilan ederdik.

Arada sırada babaanneye, “Konferansa gidiyoruz biz,” der, çarşıya giderdik, gezerdik bol bol :) Kafamız estiğinde mutfağa girer kek çörek yapar film eşliğinde tıkınırdık. Bir gün canımız helva çekmişti, bir mahalleye yetecek kadar helva yapmıştık ye ye bitmemişti…

Arkadaşımı özlediğim zaman liseden mezun olurken yazdırdığım gömleği çıkarıyorum. Sağ olsun sırt bölümünün hepsini kullanmış, destan yazmış :)

Yazdıkça yazıyorum, işin kötüsü yazmak da istiyorum. En yakın arkadaşımı ve eski günleri hatırlamamı sağlayan şey Ateşböceği Yolu kitabıdır, birkaç hafta oldu biteli ama hala etkisi sürüyor.

Dostluk romanı okumayı sevenlere öneriyorum. Kitap 70’li yıllardan başlayarak 80, 90 ve nihayetinde yeni bin yıla kadar geliyor. Tarihi, kıyafet, müzik, punkçı gençlik şekillerinin üstünden anlatmış yazar, bu nedenle okumak çok kolay. Kitabı okurken yazarın akıcı dili sizi hemen kitaba çekiyor zaten, bir bakmışsınız kitap bitmiş.

Hikâyemiz, Kate ve Tully hakkında. Kate sorunlu bir ergenlik dönemi yaşayan arkadaşsız ve sürekli annesiyle tartışan bir çocukken bir gün karşı eve yeni birileri taşınır ve annesinin de desteğiyle hayatı anlam kazanır.

Kate’in gayet mutlu mesut bir ailesi vardır, ama arkadaşı yoktur. Tully ise genel anlamda yalnız ve sevgiye aç bir çocuktur. Annesi özgürlüğüne düşkün bir ot bağımlısı olduğu için daha doğar doğmaz kızını ortada bırakıp gider. Tully büyükannesiyle -annesinin bir gün geri geleceğini umut ederek- yaşamıştır hep. Annesi ayda yılda bir gelse bile her seferinde kızını terk edip gider.

Tully artık annesini boş verip hayatını yaşamaya karar verir. Bir süre sonra anne tekrar ortaya çıkar ve Tully Ateşböceği Yolunun karşısına, Kate’lere komşu olacak eve taşınır. Girdiği her ortamda popüler olan biz kızdır Tully, böyle popüler biriyle arkadaşlık etmek Kate için biraz zordur, annesinin verdiği gazla ilk adımı atsa da başarısız olur.

Bir gün Tully okulun üst sınıf partisine davet edilir, âşık olmak, sevilmek istediği için kendisini davet eden çocuğun teklifini kabul eder ama hayatının en kötü gecesini yaşar o partide. Parti dönüşü eve döndüğünde Kate ile karşılaşır, en berbat gecesini ona sır olarak anlatır. Bu sır sayesinde Kate ile Tully sonsuza kadar dost olma yolunda büyük bir adım atmış olurlar, artık onlar okulun ayrılmaz ikilisi TullyileKate olmuşlardır.

Tully’nin arkadaşlığı Kate’in kendine güvenini yerine getirmiştir. Tully ilk başlarda annesinin durumundan utandığı için -kız haklı- Kate’e, annesinin kanser olduğunu söyler. Kate arkadaşı için evinde sunak hazırlayıp dualar ederken bir gün tesadüf eseri Kate’in annesi gerçeği öğrenir ve Tully’e hayatının amacını bulmasını sağlayacak bir konuşma yapar. Tully ne istediğini anlayınca amacı uğruna çalışmaya başlar. Artık dünyanın en iyi kadın gazetecisi olmak istiyordur ve bunu Kate ile birlikte yapacaktır.

İkili mükemmel arkadaşlıklarına -ve mesleki amaçlarına- devam ederken bir gün Tully tekrardan büyükannesinin evine taşınmak zorunda kalır. Tully&Kate arkadaşlığı uzun bir süre mektup ve telefonlarla devam eder ta ki bir gün Tully’nin başına kötü bir şey gelmesiyle… Her şey ya çok kötü olacaktır ya çok iyi, hayatının dönüm noktalarından biriydi bu olay…

Kitap çok sürükleyici bir kaptırdınız mı gerisi geliyor. Sabah ezanına kadar el fenerinin altında 300 sayfa okuduğumu bilirim. Kitabı okurken, sona doğru yaklaşırken arka kapakta yazılan bir yoruma sık sık dönüş yaptım, çünkü arka kapakta şöyle yazıyordu:

"Bu muhteşem romanın sayfalarını çok hızlı geçmek istemeyeceksiniz. Kapıyı kilitleyin, telefonunuzu kapatın ve yanınıza bir paket mendil alıp koltuğunuza yerleşin. (Sonra uyarmadı demeyin.) Kristin Hannah'dan başka hiç kimse kadınların dostluğunu tüm acısı, tatlısıyla bu kadar güzel yazamazdı.
Harika bir yazar."
Susan Elizabeth Phillips

Suzan teyzenin bu yorumunu başta sallamamıştım pek ama merak da ettirmişti hani. Sayfalar ilerlerken bu yorumu destekleyecek bir şey göremedim tuğla gibi kitapta ama son yüz sayfaya geldiğimde ne demek istediğini anladım. Salonda annemlerin yanında okuyordum kitabı bir baktım gözlerim dolmuş, elime bir kâğıt havlu alıp arka odaya kaçtım, sesten okuyamıyorum diye de bahane savurdum :) Suzan teyze haklı çıktı anlayacağınız. Gözyaşlarım durmak bilmedi, tek hatam ruloyu komple almak yerine bir tane koparıp yetinmeye çalışmak oldu. Yetmedi o kâğıt havlu, yetemedi…

Ağlatıyor falan ama güzel bitiyor kitap, bunalımlara sokmuyor. Velhasıl sayın okuyucu, bu kitabı herkese öneriyorum, denk gelirseniz (çok kalın olmasına aldırmadan) kitabı kucaklayın, okuduktan sonra illa ki birilerine -hatta en yakın arkadaşınıza- tavsiye edeceksinizdir.